Michiel
LOOPT
"Wil ik tot mijn enkels of tot mijn oren door de modder", vraag ik me begin augustus af. ​Ik moet kiezen tussen de Mud Masters Obstacle Run, een stormbaanparcours van 12 kilometer en de MudSweatTrails Duinentrail in Schoorl, 14 kilometer offroad door de duinen. Heel ruig versus ruig. De Duinentrail wint dit moddergevecht.
Opeens ben ik weer een beginner
De Duinentrail wordt georganiseerd door MST ofwel MudSweatTrails: paadjes en zweet spreken mij erg aan, de combi modder en hardlopen vooralsnog minder. Droog zand loopt al moeilijk genoeg!
​
Na mijn inschrijving verslind ik iedere dag verhalen op de website van MST: bizarre 80 km-wedstrijden in de Alpen, tips over heuvelop lopen en berichten over nieuwe Nederlandse trailruns die snel vol zitten; het lijkt erop dat het voor mij volstrekt onbekende trailrunning een kleine hype aan het worden is.
​
Hoewel ik al jaren allerlei afstanden op asfalt loop, voel ik me voor de Duinentrail weer een beginner. Welke schoenen moet ik aan? Hoe moet ik trainen? Hoe loop je enigszins soepel door mul zand?
20 keer hetzelfde heuveltje op en af
Het parcours van de Duinentrail bestaat uit onverharde paden en duinen tot 60 meter hoog. Ik besluit daarom mijn dinsdagse intervaltraining om te dopen tot 'dinsdag dummy duinendag'.
​
Ter imitatie van het parcours probeer ik om zo veel mogelijk asfalt te vermijden en zo veel mogelijk hoogteverschillen mee te pakken. En dat is een leuke uitdaging in een nieuwbouwwijk in de polder!
​
Hoogtepunt van mijn dinsdagtrainingen is een grasheuvel op een dikke kilometer van mijn huis. Een 35 traptreden omhoog, stukje gras, een steile grashelling omlaag en via een grintpad weer naar de trap in ongeveer een minuut. In een paar weken bouw ik op van 5 naar 20 herhalingen. Kom maar op met die echte duinen, ik heb er zin in!
​
Duinentrail Schoorl
De wedstrijd
Zondagochtend om 8.15 uur stap ik in de auto. De op buienradar.nl beloofde buien blijven niet uit: bij Alkmaar staat de snelweg aardig blank en kom ik niet eens in de buurt van de verhoogde maximum snelheid.
​
Als ik naar de start loop, is het gelukkig droog en kan mijn vuilniszak-annex-wegwerpregenjas uit. Na een totaal onverstaanbare speech van de organisatie, iets over kleuren, lintjes en volgen, gaan we met ongeveer 200 man/vrouw van start. Na 500 meter asfalt slaan we rechtsaf de zandpaden in, nu gaat het echt beginnen!
​
14 oktober 2012
Trippel omhoog, zigzag naar beneden?
Na een vrij makkelijk stuk komt de eerste echte test: een trap van een stuk of 150 treden. Veel lopers gaan met hele kleine trippelpasjes omhoog. Ik heb dat wel ergens gelezen bij de trailtechnieken, maar gewoon lopen met 2 treden tegelijk gaat sneller. De trap is bovendien zo smal, dat inhalen hier onmogelijk is.
​
Na de trap gaan we dalend en stijgend door de duinen. De zon breekt door waardoor het landschap nóg mooier wordt. Al lopend schiet ik met mijn telefoon wat plaatjes. Bij afdalingen zie ik sommigen ​zigzaggen om niet te hard te gaan. Ook bij deze techniek heb ik mijn twijfels: ik laat ik me liever 'vallen' om maximaal van de daling te profiteren!
Even bijkomen op het strand
Na een half uur behoorlijk ploeteren zie ik de zee. Na 5 km stijgen en dalen over mul zand voelt het vlakke en harde zand van de vloedlijn als een snelweg. Bij het verlaten van het strand hoor ik dat ik op plek 12 lig. Op het - verrukkelijk verharde - fietspad dat volgt, schuif ik op naar plek 10!
​
Het fietspad eindigt abrupt bij een kruising met een ander fietspad. Onze route gaat helaas loodrecht omhoog door los zand: wandelen! Een stukje verder gebeurt wat ik vreesde: ik loop verkeerd. Ik zie geen blauwe lintjes meer en moet omdraaien. Nummers 11, 12 en nu ook 13 zijn me weer voorbij. Geen tijd om te balen: ik zet de turbo erop en de achtervolging in.
Met 25 km/h en doedelzakken naar de finish
De eerste twee heren voor me heb ik snel weer bijgehaald. Nummer 11 is echter een taaie. Op het vlakke gedeelte kan ik 'm bijhouden, maar heuvelop gaat hij een stuk soepeler dan ik en pakt hij telkens een meter of 10 voorsprong.
​
Bij een afdaling over een trap merk ik dat hij voorzichtig is. En in de wetenschap dat de finish bergafwaarts is, besluit ik mijn aanval tot het allerlaatst uit te stellen. En met succes. De laatste 200 meter gaan steil naar beneden en ik dender met 25 km/h voorbij nummer 11 en voorbij een doedelzakspeler. Apart maar wel heel bijzonder. Bij de finish geen water of sportdrank, maar een halve liter bier - alcoholvrij natuurlijk! Kijk, deze trailtechniek neem ik wél graag over :-)
​
Mijn eerste trail was een geweldige ervaring. MST: bedankt voor de perfecte organisatie.