Lintjes in de boom, paarden op het pad

Net voordat ik voor de tweede keer langs de verzorgingspost kom, zijn de rode lintjes in de bomen die het parcours aangeven, ‘ineens’ weg.  Mijn bospad eindigt op een T-splitsing in een dorpje. Geen lintjes, geen andere lopers. Tsja … en nu? Gelukkig komt een mountainbiker van de organisatie me te hulp. Een of andere lolbroek heeft wat lintjes weggehaald. Linksaf, fietspad blijven volgen en je komt vanzelf weer op het parcours. En dat klopt.​

​

Ik ben nu ruim 2 uur onderweg en asfalt gaat over in bospad. Ik houd continu de blik omhoog, want ik wil geen lintje missen. In dit bos is het continu stijgen en dalen en ik begin mijn benen te voelen: geen zin dus om verkeerd te lopen en extra meters te maken. Na 45 minuten alleen gelopen te hebben, staat er opeens een uit de kluiten gewassen bruin paard op mijn pad. “Mocht je een grote grazer tegenkomen, passeer deze dan op minimaal 25 meter en loop nooit door een kudde heen”, stond in de laatste nieuwsbrief van de organisatie. Als niet zo’n hele grote paardenfan volg ik dit advies graag op. Ik wandel rechts een heuvel op, dwars door een vrij dicht en doornig stuikgewas. Achter de heuvel zie ik nog eens 2 paarden … terug naar het pad dus en er linksom voorbij. Na wat klauteren ben ik weer op het juiste pad. Ik kijk nog een keer om … en zie een groep wandelaars ongeveer door het paard heen lopen. Bikkels!

​
Hoe ver nog?​
 

Na dit bijzondere oponthoud probeer ik nog een keer aan te zetten, maar de power is er een beetje uit. Motivatie genoeg, maar mijn benen merken dat ik dit jaar slechts 1 keer meer dan 30 km heb gelopen. Ik kijk op mijn horloge, 2 uur 45 onderweg. Ik heb geen idee hoe ver nog, maar meer dan een half uur kan het haast niet zijn. Het onverharde pad komt even later uit op de strandweg waar ik vanochtend met de auto reed. Bijna bij de finish, zou ik dan toch nog onder de 3 uur gaan finishen? Dat had ik niet verwacht.

De route gaat echter niet over de weg, maar over een 3 meter brede, moerassige strook gras met hoge rietkragen aan beide kanten. In de verte hoor ik de speaker bij de finish al, maar aan de kletsnatte grasstrook komt geen einde en het riet ontneemt mij mijn zicht. Die 3 uur ga ik niet halen, maar als ik dwars door de  laatste poeltjes – ‘plassen’ doet ze te weinig eer aan - net onder de 3 uur 6 over de finish kom, ben ik toch heel tevreden.

​

Ik sluit af met een broodje rookworst (weer eens wat anders dan een banaan of energiereep) en kijk terug op een prachtige, goed georganiseerde loop. Voorne Atletiek, bedankt!